Christel

Reizen draait voor mij om ontmoetingen. Niet per se met highlights of bucketlists, maar met mensen. Zoals die jonge ruiter in Kirgizië die onderweg tussen de bergen vertelde over zijn toekomstdromen. Of die hardloper in Dubai die me zijn geheime rondjes liet zien — weg van het verkeer en de drukte. Zulke momenten blijven me bij.
Ik verwonder me ook telkens weer over de natuur. Het noorderlicht boven een stil, bevroren meer in Finland. De steile wanden van de Todra Gorge in Marokko, waar de rivier zich door het kalksteen heeft gewerkt. Dat soort plekken brengen je vanzelf tot stilstand.
Wat ik zo fijn vind aan reizen met Avanta, is dat je het echt samen doet. De één zet de tentjes op, de ander sprokkelt hout, weer een ander snijdt de groente van de markt voor de maaltijd op het vuur. Iedereen draagt een stukje bij. En voor je het weet zit je met een kop warme thee rond het vuur, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. De routines van thuis vallen weg — geen agenda, geen haast. Alleen het ritme van de dag, de natuur en de groep. Het brengt iets simpels en goeds naar boven. En het herinnert je eraan hoe fijn het is om even helemaal in het moment te leven.

Wat deze manier van reizen voor mij extra waardevol maakt, is dat we samen optrekken in geloof. Niet met kant-en-klare antwoorden, maar in open gesprekken onderweg. Soms raken we in de bus of het vliegtuig verzeild in een gesprek over hoe je Jezus kunt volgen in het gewone leven, of mijmeren we over een Bijbeltekst die schuurt of juist raakt. Het blijft een gedeelde zoektocht, met elkaar én met God.

Na een behoorlijk zware wandeldag op de Camino werd ik onverwachts ontvangen in een prachtige tuin, waar mensen van allerlei nationaliteiten aan een lange tafel zaten. We genoten van soep, brood en rode wijn in de avondzon – een bijzondere maaltijd die ik niet snel zal vergeten.