Laureen

Als dochter van een ‘Avanta-reisleider’ en een ‘Avanta-reizigster’ zit de liefde voor reizen me in het bloed. Ik leerde op jonge leeftijd al hoe ik een tentje op moest zetten, hoe ik de dunne lijntjes op een kaart moest volgen om zo een perfect kampeerplekje te vinden en natuurlijk hoe ik een goed kampvuur kon stoken. Waar sommige mensen de geur van kampvuur in hun kleren vinden stinken, vind ik dit juist een heerlijke geur. Ik associeer het met avontuur en allerlei mooie momenten.

Momenten van gezellige, diepgaande gesprekken met een groep die steeds hechter wordt. Momenten van gloeiende wangen, na een dag lang hiken door de bergen. En momenten van urenlang het spelletje weerwolven spelen onder een prachtige sterrenhemel. Bepaalde elementen komen (gelukkig) iedere reis weer terug, zoals kampvuurtjes, bruine bonen en het ‘saroma-in-afwasteil-toetje’. Maar wat ik zo mooi vind aan Avanta is dat iedere reis toch weer volkomen anders is. Iedere reis leer ik weer meer van en over andere culturen, bewonder ik prachtige landschappen en geniet ik van nieuwe ontmoetingen.

Tijdens een reis ontmoet je zoveel mooie mensen en zie je zoveel prachtige natuur. Ik vind het heel waardevol om Gods schepping samen met andere christenen te bewonderen en God daarvoor alle eer te geven. Het liefst door te zingen 🙂

Op een avond zaten we gezellig met de groep bij elkaar in een yurt (Kirgizië). Ineens kwamen er twee Amerikaanse journalisten binnen. Dat was bijzonder, want we hadden in de dagen dat we er waren nog geen enkele toerist gezien. ‘Komen jullie ook voor het festival?’, vroegen ze. We wisten nergens vanaf, maar blijkbaar waren we met onze neus in de boter gevallen. De volgende dag ging het festival van start en keken we onze ogen uit. Men speelde de nationale sport van Centraal-Azië, een soort combinatie van rugby en polo met een dode geit als bal. Paarden galoppeerden en opstuivende stofwolken ontnamen ons soms aan het zicht. Het was een indrukwekkende dag.